เช้าวันหนึ่ง หลวงปู่พูดเล่าให้ชาวบ้านซึ่งเป็นศิษย์ใกล้ชิดฟังว่า “เมื่อคืนมีคนเขามาคุยกับข้าตั้งแต่สองทุ่มกระทั่งตีสอง พอถึงตีสามข้าก็ทำกิจ (สงฆ์) แกคิดว่าข้าจะได้นอนไหม?”

ศิษย์ใกล้ชิดได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกไม่พอใจผู้ที่มารบกวนหลวงปู่ ว่าเป็นผู้ไม่รู้กาลเทศะ เป็นผู้ทำบาปมาก เพราะทำให้หลวงปู่แทบไม่ได้จำวัด เธอจึงกราบเรียนหลวงปู่ว่า “ทำไมหลวงปู่ไม่บอกให้เขามาตอนกลางวันแทนล่ะเจ้าคะ” หลวงปู่ตอบว่า “บางคนเขามีความจำเป็นจริง ๆ  กลางวันเขาต้องทำงาน กลางคืนจึงจะมีเวลาว่าง เราก็ต้องสงเคราะห์เขา”

สำหรับผู้ที่มีความทุกข์ใจมา หรือต้องการรับการสงเคราะห์จากหลวงปู่ ท่านก็สงเคราะห์ให้เต็มที่ชนิดที่ไม่ห่วงธาตุขันธ์ขององค์ท่านเอง

นี้ยังไม่รวมกรณีทัวร์ธรรมะที่มาเคาะประตูเรียกท่านตอนตีสองตีสาม
...โอหนอ กาลเทศะ ...แสวงหาบุญแต่ไม่ละบาป

อย่างไรก็ดี สำหรับศิษย์ที่ท่านพอพูดได้ ท่านก็จะป้องกันบาปให้อย่างเต็มที่ เช่นเหตุการณ์ครั้งนั้น ท่านให้ถือเป็นอุทาหรณ์แล้วสั่งลูกศิษย์ผู้หนึ่งว่า “จำไว้นะ อย่ามาหาข้าตอนกลางคืน”

นี้ก็เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งที่หลวงปู่ให้ความรู้แก่ศิษย์เพื่อจะปิดกั้นมิให้พลาดพลั้งทำบาปโดยไม่รู้ตัว นอกเหนือจากที่เตือนในเรื่องอื่น ๆ เช่น การพาเด็กเล็กเข้าวัดแล้วไม่ดูแลให้ดี ปล่อยให้เด็กวิ่งเล่นหรือส่งเสียงรบกวนการปฏิบัติธรรมของผู้อื่น จนเด็กต้องได้รับบาปเพราะความไม่รู้ของทั้งเด็กและพ่อแม่เด็กนั้นเอง รวมทั้งเรื่องการเอ่ยปากใช้พระสงฆ์ทำนั่นทำนี่ให้

...บาปแม้เล็กน้อย บุคคลผู้เห็นโทษเห็นภัย ย่อมไม่ทำเลย

...บุญแม้เล็กน้อย บุคคลผู้เห็นคุณเห็นประโยชน์ ย่อมทำด้วยความไม่ประมาท

สาธุ... เมตตาหลวงปู่สุดประมาณ

ขออนุญาตนอบน้อมจริยาวัตรอันงดงามของหลวงปู่ 
ที่เบ่งบานในสวนธรรมของครู สู่ใจตน

อนุโมทนา สาธุการครับผม